"I speak for the trees!"

Graaien, bonussen, zelfverrijking, pakken wat je pakken kan, na mij de zondvloed, kortom; Hebzucht! Het onderwerp is al heel vaak voorbij gekomen en iedereen wijst met de beschuldigende vinger naar elkaar. Is dat zo en zit het inderdaad in ons allen? Als je wijst, dan wijzen er altijd nog 3 vingers naar jezelf, nietwaar... Zijn wij dan allen greedy little bastards? De laatste kaartjes voor Tiësto, bio-crackers bij de supermarkt en bramen. In eerste opzicht hebben deze zaken ogenschijnlijk weinig met elkaar en hebzucht te maken...

Als het aanbod klein is en de vraag groot, stijgt de waarde van dat goedje. Zo ook het laatste kaartje om het optreden van Tiesto bij te kunnen wonen. Deze waren gratis verloot, maar een hebbert zette 'm op Marktplaats. "Bieden maar mensen!" en ging uiteindelijk voor €150,- van de hand. Iemand wilde (of kon) er dit bedrag voor neertellen.

"Zijn ze er weer?"
"Nee, nog steeds niets."
We grijpen weer mis. De bio-crackers van de supermarkt. Echt onwijs lekker! Maar het schap staat al weken leeg. De vraag overtreft ook hier het aanbod. Maar de prijs stijgt niet naar recordhoogten. Ze zijn er gewoon even niet. Tot onlangs! "Ja, ze zijn er weer!", hoor ik mijn vrouw roepen. "Ik neem er gelijk meer mee!'. Hee, wat gebeurt hier? Wat is dit voor hamsterwoede? We overleggen even en besluiten het bij twee pakjes te laten. Hebben die andere bio-cracker-liefhebbers ook nog wat...

Wat betreft de bramen; hier overtrof het aanbod de vraag. Bij ons in een naburig parkje groeien ze uitbundig. Zo ook die keer. "Oh kijk! Bramen! En wat veel!" Het waren er inderdaad erg veel. Het plukken was begonnen. "Hier hangen er veel, mama!", riep mijn zoon. En met gevaar voor eigen leven baande hij zich een weg door de doornige bramenstruiken. Mijn vrouw liet zich niet kennen en ook zij nam de schrammen voor lief. Na een uurtje of wat bekeken ze trots en hevig bloedend het resultaat. De buit was groot. Erg groot. Te groot, eigenlijk... Hier kon je voor 50 jaar jam van maken!

Drie vormen van hebzucht. Wat ik me afvraag; zit dit in ons DNA gebakken? Zijn wij van nature allemaal hebberig? Het hamsteren voor tijden van schaarste? Is dit een uit de klauwen gelopen overleving-dingetje? Een jaar of vijf geleden kon het ook niet op. Pakken wat je pakken kon! De bomen groeiden tot in de hemel. Ze mogen dan tot in de hemel groeien, maar hebben nog steeds de aarde nodig.

Dat besef begint steeds meer door te dringen. Niet door een of ander bovennatuurlijk inzicht, maar omdat we simpelweg tegen de grenzen van deze planeet aan lopen. De wal keert het schip. 'The Lorax' vertelde ons dit verhaal al in mijn eerste levensjaar (1971). Dr. Seuss (Theodor Seuss Geisel) publiceerde een kinderboek genaamd 'The Lorax'. Een oranje wezentje dat 'speaks for the trees' en moedig weerstand biedt tegen de hebberige Once-ler. Het aardige is dat het gezicht van Once-ler nooit werd getoond aangezien hij staat voor alle mensen. In 1972 verscheen er van dit boek een animatie en is naar mijn mening nog steeds van toepassing.

"Unless someone like you cares a whole awful lot, nothing is going to get better. It's not."

Hieronder het 25 minuten durende verfilmde boek 'The Lorax' uit 1972

Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de remake. Vanaf 6 april pas te zien in de Nederlandse bioscopen. Check de trailers op de site (inclusief 'going-green-tips')!

2012!

Dit is het jaar! Het beruchte jaar. Het jaar der jaren! Waar we balanceren tussen hoop en vrees. Gaan we eraan of stijgen we boven onszelf uit of gebeurt er niets?

Ik denk niets en alles. Veranderingen vinden nooit plaats op een specifiek moment in tijd, maar verlopen gestaag. Die verandering is altijd gaande. Mijn zoon is fel tegenstander van 'change'! Hij is groot voorstander van de Status Quo (niet de band maar van het huidige hier en nu). Hij heeft het zo prima naar zijn zin. Hij wil niet opgroeien en meedoen met die rat-race waar velen van ons zich in bevinden. Hij wil vertroeteld worden, beetje gamen, beetje muziek en animaties maken, lekker dollen met vrienden. En gelijk heeft 'ie, maar als er iemand aan verandering onderhevig is, dan is hij het wel.

Toch is er iets speciaals met hem. Hij is geboren op 21 december 1999. Het begin van de laatste 13-jarige cyclus van de Maya kalender. Op zijn verjaardag dit jaar zal die laatste kleine cyclus eindigen. De einddatum van die huidige kringloop wordt soms weergegeven als 13.0.0.0.0. En inderdaad, hij wordt dan 13! Maar ook meerdere grotere cycli eindigen dan. Er zit er zelfs een bij van 104.000 jaar en die maken wij mee! Hoe cool is dat!

Niet cool? U gelooft er geen reet van? Ik eerlijk gezegd ook niet. Dat wil zeggen; ik geloof het wel (lees: we zien wel). En laat nou net dat 'zien' mij verwonderen! Want wat zie ik? Algehele consternatie! Change is everywhere! Oude systemen kraken in hun voegen en zijn niet langer volhoudbaar. Men probeert met man en macht die oude systemen. die vroeger zo goed werkten, in stand te houden en nieuw leven in te blazen, maar iedereen ziet dat het onbegonnen werk is.

Het is tijd voor wat nieuws! NEE!!, hoor ik mij zoon op de achtergrond angstig schreeuwen. Maar papa kent zijn menneke door en door. Nieuwe ervaringen moet ik hem altijd een beetje verkopen. Maar is die nieuwe ervaring eenmaal verkocht, dan is hij dat ook. "Dat was de coolste ervaring ooit, papa!" En zo maakt angst plaats voor ruimte. Ruimte om te klooien, proberen, experimenteren en te falen.

Dus weg met die angst voor de toekomst en plant je voeten stevig in het nu (memo aan mezelf!). Trek je stoute schoenen aan en spring in het diepe. It's a wonderful world!