vrijdag 29 april 2011

Deuk in een pak boter


In mijn jongere jaren, toen ik nog Reetje Meur heette, ontmoette ik mijn eerste echte grote liefde. Met de nadruk op 'echte'! Natuurlijk waren de liefdes daarvoor ook echt. Want laten we eerlijk zijn; je kunt ook verschrikkelijk verliefd zijn op je 14e!
Maar nu was ik ouder en werd het allemaal serieuzer en intenser. 19 jaar en op kamers...
Need I say more? Al die 1487 exen van me vragen zich nu af of deze blog over hen gaat... 1486 ervan moet ik teleurstellen. Mijn vrouw piest nu in haar broek van het lachen. U, de lezer van deze blog, moest eens weten... 

"Waar gaat dit verhaal heen"?, vraagt u zich misschien af. Geduld... Hoe hard je hart destijds ook gebroken was, tijd heelt alle wonden en herinneringen over vroegere relaties worden in perspectief gezet. Maar exen laten soms rare sporen na. Zo ook met deze ex. Ik moet elke keer aan haar denken als ik een gedeukt pakje boter zie liggen in de Supermarkt. Deze ex had achteraf gezien een zeer vooruitziende duurzame blik!

Aangezien ik destijds op kamers zat, haalden we soms samen boodschappen. "Dat deed ik ook!", hoor ik u denken.
Jahaa, maar zij koos bij de bakboter ALTIJD voor de meest gedeukte! Want die werden nooit meegenomen en dus weggegooid en dat vond ze zielig voor de bakboter. Ik, op mijn beurt, vond dat vertederend. Toen, omdat ik over mijn oren verliefd was en nu nog steeds! En sindsdien doe ik dat ook. Ik heb een zwak voor kneusjes in de supermarkt...

Over dit onderwerp wilde ik al een tijd schrijven. En zoals zo vaak tikte ook nu weer het toeval op mijn schouder. Ik bleek niet de enige te zijn. Op de site van
Nudge zag ik dit artikel van Henrieke voorbij komen. Zij kiest ook voor de kneusjes in de supermarkt. Wie inderdaad de werkelijk briljante documentaire 'Taste The Waste' heeft gezien, weet hoe verschrikkelijk veel eten er wordt weggegooid. Vaak al op het land zelf! Nog niet gezien? Nu stoppen met lezen en kijken (53 min.)! Spreek ik je zo weer...




Zo! En? Dat geeft te denken, hè...

Jean 'Skip'
Ziegler (U.N. special rapporteur on the right to food), waarschuwde in 2007 de meer dan 500 gedelegeerde dat, terwijl 854 miljioen mensen zonder eten zaten in 2006, er genoeg eten werd geproduceerd voor 12 miljard (!) mensen. "This is why a child that dies from famine is murder," sprak Ziegler.
Deze zelfde
Ziegler is ook te zien in de zonder-poespas-docu 'We Feed The World'. Hier in zijn geheel hieronder te zien.





Nu wij thuis het tweede jaar ingaan als moestuinders, neemt mijn ontzag voor alles wat groeit en bloeit met de dag toe. Daarnaast leer ik dat mijn groente er niet zo uitziet als in de supermarkt. Er zitten nogal wat 'kneusjes' tussen om in supermarkt-manager-termen te spreken. Toch kunnen deze kneusjes rekenen op mijn sympathie. Bij het afrekenen altijd de goedbedoelde opmerking van de kassa-meisjes: "Dit pak/verpakking is beschadigd, hoor!" "Ja, dat weet ik. Dank je wel.", glimlach ik dan beleefd terug met de mystieke aura om me heen, waar elke verlichte boeddhist jaloers op zou zijn, ware het niet dat mijn ego me zou verraden. Och och, wat is die Ray toch bewust bezig en wat wil hij graag dat iedereen dat weet... Het zij zo!

Waar het om gaat is dat ons gedrag als consument, door het vele aanbod, heeft geleid tot een paradoxale consument. Aan de ene kan kritisch ("Het moet er wel een bietje kek uitzien" en "Hebben jullie het niet meer, dan koop ik het elders wel"), maar aan de ander zijde flikkert hij/zij datzelfde 'kekke spul' met het grootste gemak in de
kliko als het over de datum is! Waarom? Omdat de kritische consument veel te veel heeft ingekocht. Een falend inkoopbeleid, noemen we dat. Niks kritisch! Maar de consument leert hiervan. Controleert de houdbaarheid-datum en koopt de meest verse en dus de langst houdbare producten. Met als gevolg dat supermarkten hun nog-steeds-kekke-spul eerder gaan weggooien!

Ik weet het; het is een lastige... Gedoe... "Ik heb duizend andere dingen aan mijn hoofd." Het is ook niet meer dan een gedachtekronkel. Een overpeinzing. Net als de zielige pakjes boter van mijn ex. Als je emotioneel wordt van een geknakte komkommer, een gescheurd etiket of een verfrommeld zakje brood, zijn we op de goede weg. Want als je ergens het grootste respect voor moet hebben, is het wel eten! "Geen ontzag hebben voor eten, dat eerst moet groeien en dus leeft, is geen ontzag hebben voor jouw leven en het leven zelf!", sprak Reetje met boter op z'n hoofd...


De boeddhist is ondertussen grinnikend weggelopen...          


Patser...


vrijdag 22 april 2011

Breda winnaar watertappunt!



Even een zelfbevlekkings blogje over mijzelf... Maar vooral voor Breda! Want we hebben, met hulp van Breda DuurSaam en de leden van Transition Town Breda, een heus water-tappunt van JoinThePipe gewonnen!! Yeah! Even copy/pasten van de site Voor De Wereld Van Morgen...


Na een spannende strijd tussen 20 dagwinnaars is Ray Meur uit Breda als winnaar gekozen. Het watertappunt komt in het Valkenbergpark in Breda en wordt geplaatst door Join the Pipe. Ray Meur: "Door dit park komen veel treinreizigers, maar ook joggers, kinderen etc. Daarnaast erg handig voor de vele festivals!"

Actie geslaagd
Sinds het begin van de actie hebben meer dan 100 deelnemers hun favoriete locatie voor een watertappunt op de kaart aangeven en waarom het tappunt dáár zou moeten komen. Daarna is er druk gestemd op de locaties; we kregen ruim 500 stemmen binnen. Elke werkdag won de leukste en orgineelste locatie met de meeste stemmen de dagprijs: een Jointhepipe.org lidmaatschap én een duurzame BPA-vrije fles. De uitreiking van de prijs volgt binnenkort en de aanleg van de watertappunten in het Valkenbergpark in Breda en Munsterplein in Roermond (eerdere winnaar) zal in de loop van het jaar plaatsvinden.

Sociaal netwerk voor kraanwaterdrinkers
Naast de watertappunten in Breda en Roermond, komt er een watertappunt in Dasmina, Bangladesh. Daar is dringend behoefte aan schoon drinkwater. Jointhepipe.org won vorig jaar de ASN Bank Aanmoedigingsprijs van € 2500 en investeert dit bedrag in deze twee watertappunten. Dit eerste sociale netwerk voor kraanwaterdrinkers heeft als droom de langste waterpijpleiding ter wereld te bouwen en zo iedereen, overal van schoon drinkwater te voorzien. Door flessen, karaffen en tappunten in de vormen van stukjes pijpleiding te verkopen zamelen zij geld in voor waterprojecten wereldwijd. Vandaag de dag sterven er meer dan een miljard mensen door gebrek aan schoon drinkwater terwijl er tegelijkertijd in Westerse landen miljarden worden uitgegeven aan het kopen van flessenwater.www.jointhepipe.org.


Ik ben heel blij dat Breda als winnaar uit de bus is gekomen. Dit is heel goed nieuws voor Breda en de vele betrokken Bredanaars die gestemd hebben! Maar we zijn er nog niet. Dit moet nu ook gerealiseerd worden. De leden van Breda DuurSaam zullen alles in het werk stellen om samen met de betrokken partijen van de gemeente dit tappunt nog voor de zomer te realiseren. 

De aansluiting is eenvoudig, hij wordt voorzien van een betonnen voet, is 'hufter-proof' en eenvoudig te bedienen. Ik heb gekozen voor Het Valkenberg omdat er door dit park veel treinreizigers passeren, er veel festivals (films, concerten, Breda Barst e.d.) worden georganiseerd. Maar ook zodat sporters, en kinderen hier hun 'kraanwaterdragers' kunnen bijvullen. Het liefst natuurlijk een kraanwaterdrager van JoinThePipe.org... ;-) 


Hieronder nog een filmpje over JoinThePipe en wat ze doen.



Ondertussen stroomt mijn mailbox vol gelukswensen en complimenten! Dank lieve mensen en laat je inderdaad horen, zodat dit tappunt er snel komt!!


vrijdag 15 april 2011

CO2-toeslag bij crematie!



"Iemand nog bang voor De Dood?" Als je je weer eens op een wat minder gezellig verjaardagsfeestje bevindt en je zit zonder gesprekstof, kan die vraag de avond nog wel eens heel interessant maken. Wat heeft de dood nou met duurzaam te maken? Niet veel in eerste opzicht. Het gaat me dan ook om het 'daarna'. Hoe duurzaam is je begrafenis eigenlijk? Ik ging hier over nadenken toen ik hierover met mijn Joodse buurman in gesprek was. Joden doen dat namelijk een stuk duurzamer dan de meeste andere geloven..
.

Over 100 jaar is iedereen die nu leeft dood. Op een handje vol krasse knarren na. Dat zijn een boel begrafenissen de komende 100 jaar. In Nederland alleen al 135.000 per jaar. Een beetje mooie begrafenis loopt behoorlijk in de papieren. Natuurlijk een mooie kist, muziek, steen/urn, dragers, auto, bloemen, koffie, thee een koekje en (soms) naborrellen/eten. Voor je het weet ben je 7000 euro lichter.

Een flinke tijd geleden belandde ik midden in een telefonische begrafenis-vete. Tussen een bekende doodgraver en een nieuwe lijkenpikker. Ja, want of ik wel wist dat ik onderverzekerd was bij mijn huidige in-dood-doener? Oh? Is dat zo? Ik bellen... 'Nee hoor mijnheer! Dat zijn afzetters. Proberen u bang te maken zodat u naar hen overstapt!". Gelukkig...

Nog geen twee maanden later een brief van mijn zand-erover-ondernemers. Ik bleek toch onderverzekerd te zijn. Moest dit aanvullen anders kon ik naar mijn begrafenis fluiten, of iets in die geest... Heb direkt de hele boel gecanceld. Nee, ik ben daar niet meer voor verzekerd. Betaal het zelf wel. Terug naar mijn Joodse buurman...

Je gaat zoals je kwam 
Naakt, that is! Nou, bijna naakt dan. De in de leer strengere Joodse gemeenschap blijkt niet erg moeilijk te doen over die kist. Zes plankies onbehandeld waaibomenhout en klaar ben je. De overledene heeft niet een kek pakkie aan of een mooie jurk; nee, naakt met alleen een katoenen laken om zich heen die, en dit is belangrijk, een stukje uit de kist moet steken. Er wordt niets verbrand, maar gecomposteerd, zeg maar. Kijk, dat is toch behoorlijk duurzaam!

Dooie-mensen-warmte 

In Oostenrijk zijn ze ook erg met duurzaamheid bezig en dan met name de crematie-business. De een zijn dood... Bastattung Wien heten ze en zijn de grootste begrafenisonderneming van Oostenrijk. Wat gaan ze doen? Ze gaan de restwarmte die vrijkomt bij de crematie gebruiken om hun nieuwe hoofdkantoor te verwarmen! Seriously!

Da's toch duurzaam? Zeker! Maar er rijzen ook hier vragen te boven. Zo'n kist vat niet vanzelf vlam. Er is een temperatuur van ongeveer 1100 graden nodig om in anderhalf uur de verassing (niet: ver-rassing!) te realiseren. Da's een boel energie. Het verassen van de kist, de kleding, je vullingen (kwik) and what not, is allemaal niet erg milieuvriendelijk. En, vroeg ik me af, kan je ook een korting bedingen bij deze gewiekste entrepreneurs? Want door jouw crematie besparen zij op hun energierekening. Voor wat, hoort wat, zou ik zo zeggen.

Biocrematie
Nou ben ik zelf geen fan van verbranden, period! Of het nu vuilverbrandingsovens, gas- of kolencentrales zijn, auto's, vliegtuigen of open haarden; verbranden is yesterday news. Maar er is een duurzamere manier om te cremeren. Biocrematie! Geen amalgaam uitstoot, kisten worden niet verbrand, 4 keer minder koolstof uitstoot, 1/8e minder energie nodig, pace-makers hoeven niet eerst medisch te worden verwijdert et cetera. Yep! Ook Magere Hein gaat tegenwoordig gekleed in groen! Hoewel; meer grijs-groen...

De vervuiler betaalt 
Biocrematie is een dappere poging, maar grote kans dat je in de niet al te verre toekomst ook een briefje krijgt van je uitvaart-onderneming. Je blijkt alweer onderverzekerd... Huh? Ja, want u koos voor cremeren en daar moet nu CO2-toeslag over worden betaald. WHAT?! Verbranden is verbranden en met cremeren stoot je nu eenmaal een flinke sloot rotzooi de lucht in. 135.000 sterfgevallen in Nederland per jaar! Het merendeel kiest voor cremeren. Natuurlijk zitten er filters in het crematorium, maar toch.  Die kist alleen al! Is die van FSC-hout? De lak, de verf, de lijm, hoe zit dat? De vulling in het kussen? De bekleding; is die afkomstig uit landen die het niet zo nauw nemen met kinderarbeid of gemaakt van bio-hennep van hier om de hoek? En niet te vergeten je lichaam zelf! Begraven dan? Same difference...

Natuurlijk snap ik dat afscheid van geliefden één van de taaiste ervaringen is waar je als mens mee te maken zal hebben of hebt gehad. It hurts like hell! En daar zit hem de crux. Bij degene die achterblijven... Het afscheid; daar hoort de mooiste kist bij, de mooiste bloemen en de mooiste liedjes. Niet dat jij daar, als overledene, ook maar iets van mee krijgt.. You're outta here! Maar het is allemaal erg vanzelfsprekend. Toch blijf ik denken aan het gesprek met mijn Joodse buurman... De ene begrafenis is de andere niet. De een doet het zus, de ander zo.

Ik hoop dat, als het mijn tijd is, mijn geliefden zich kunnen inhouden met de toeters en bellen en dat ze me laten gaan zoals ik gekomen ben. Al zal (en kan) ik het ze niet kwalijk nemen... Als ze dit liedje maar draaien!



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...