Mijn achterlicht is op...

Als autorijder ben ik niet echt fan van het fietsvolk. Arrogante hufters zijn het! En dan vooral wielrenners. Zodra die helmpjes opgaan en ze zich in die strakke broekjes hijsen, veranderen deze jongens en meisjes van degelijke brave burgers in nietsontziende alleenheersers van het wegdek. 

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik vol in de remmen moest omdat men het nodig vond om met z'n vieren naast elkaar te gaan fietsen. Je zou zeggen dat de geur van rokend rubber de aandacht wel had getrokken, maar nee hoor! Gewoon stug doorfietsen. Een klein tikje op de claxon dan? Geïrriteerd kijken ze om. Ik word gemaand me een beetje rustig te houden door middel van een wapperend handje... Je zou ze toch de berm indrukken!


Maar ik ben één al liefde en al laat en daarnaast alleen, dus ik neem een hap uit mijn stuur en wacht geduldig tot ik erlangs mag. Niet alleen deze Joop-Zoetemelk-wannabees, maar ook de huis-tuin-en-keuken-fietsers kunnen er wat van. Wat ik ook doe; kwade blikken vallen mij ten deel. "Ik fiets hier, hoor!" Ik doe toch echt mijn stinkende best om deze, alle kanten uitstuivende schatten, niet te raken. Vanuit het niets doemen ze soms op! Zonder licht ook! Ik kom soms lijkbleek op de plek van bestemming aan. Je reinste ochtendspits terroristen zijn het. En ze weten het! Want ze zijn bij wet beschermd; wat er ook gebeurt. YOU LOSE!

Dus sinds kort heb ik me bij hen gevoegd.
Heerlijk! Die groene macht! Het genot van het passeren van al die auto's in de file en mijn meewarige blik richting die stads-tankers wordt ook steeds beter. 'Ach gut, moest papa een nog grotere bak om zijn tekortkomingen te compenseren?". Zal hem eens laten zien wie hier het Alpha-mannetje is! Hup, ineens linksaf! JUIST! In de remmen met die bak! Wie is hier nou 'King Of The Road'? Oh!! BOO-YAKA!

Maar ook de moderne fietser kent zo zijn zwakkere broedersen zusters. De LED-rijdertjes... De zwakke schapen die een dynamo te zwaar vinden fietsen. Je herkent ze meestal aan die flikker-lampjes of lichtkanonnen. Ik werd laatst zelfs verblind door zo'n angstig lammetje! Bang om ook als weggebruiker over het hoofd te worden gezien. Nou is een paar maanden geleden mijn fiets gestolen. Stond al jaren voor de deur, nooit op slot en nu waarschijnlijk in het bezit van een zwaar onderbetaalde medewerker van TNT-post. Je mag hem houden! Dus ik moest om een 'nieuwe'. Gevonden en zet hem nu iets vaker op slot... Maar wat bleek?

Mijn achterlicht zit niet aangesloten op mijn dynamo! Deze moet worden aan- en uitgezet met een schakelaartje. Gedoe... Dus na mijn eerste de beste nachtelijke rit, ben ik hem, je raadt het al, vergeten uit te zetten. En nu is mijn achterlicht 'op'. Mijn achterlicht is op!!
Daar houden Alpha-mannetjes niet van! Zij beslissen zelf wel wanneer lichtjes ermee ophouden en niet andersom. Wat zullen we nou krijgen. Dus nu moet ik op zoek naar een los licht en wat bekabeling.

Want blijkbaar is er nagenoeg geen fiets meer te krijgen, die je nog gewoon aantrapt om het licht te laten werken. Het merendeel werkt nu op batterijen. Wat is er gebeurt met de altijd uitstekend werkende aantrap lichtjes? Zijn we dan allemaal zo zwak, ziek en misselijk, dat dit teveel gevraagd is? Voor die paar dappere bejaarden, alla! Maar de rest van fietsend Nederland? We verbruiken al meer dan genoeg batterijen. Echt!

"Ja maar, gemak dient de mens".
De mens dient rekening te houden met de planeet die voor haar zorgt.

Pedal Power; kleine moeite, groot plezier.

Gewoon! Voor de heb...

Op Treehugger zag ik deze kop voorbij komen: 

"Happy Meals Banned in San Fransisco". 

Oh? En waarom dan? 

Een glimlach verscheen op mijn gezicht na het lezen van deze zin: 

"San Francisco has become the first major U.S. city to pass a law that cracks down on the popular practice of giving away free toys with unhealthy restaurant meals for children." 

Als ik dit bij RayRadio had voorlezen, had ik na deze zin de 'applaus-jingle' ingestart! Want als ouder heb ik al een tijdje mijn buik vol van deze ongein... En ik niet alleen! Zelfs de 9-jarige zoon van Harrison Ford is er niet meer voor te porren. Harrison vertelde dit Jon Stewart in deze uitzending van The Daily Show (rond min. 17).

Jon vroeg zich af op welk punt in hun leeftijd, kinderen overstappen van 'Ik-moet-en-zal-dat-speeltje-hebben-al-moet-ik-er-mijn-rechterarm-voor-afbijten-I-want-it!!' tot 'Nah, it's a piece of crap, anyway'. Want zijn kinderen (4 en 6 jaar) zijn in de veronderstelling dat hun jonge leven niet compleet is zonder deze hebbedingetjes... "Well, I don't know anything about your parenting-skills...", antwoordde Harrison. Gejuich steeg op vanaf de tribune...

De Douche Dictator

Huisdieren worden te hulp geschoten met de komst van 'Animal-Cops'. Prima zaak, hoor. Maar mag van mij nog wel wat verder worden doorgevoerd. Niet alleen huisdieren, maar ALLE dieren verdienen, wat mij betreft, zo'n SWAT-team. Maar ja, George Orwell zei het al: “Alle dieren zijn gelijk, maar sommigen zijn meer gelijk dan anderen.” Ook thuis betrap ik me erop dat ik met twee maten meet. Als heuse douche-dictator bewaak ik de douche tijden van mijn zoon. Want als ik niet oplet, staat hij er gerust 3 uur onder! Ik hoor mezelf dan ook geregeld roepen: "Niet te lang douchen, he!"
Jaja, makkelijk praten, vader...

Ik doe mijn best. Koop zoveel mogelijk biologisch en/of fairtrade producten, verbouw voor een deel mijn eigen groenten, neem steeds vaker de fiets, scheidt en composteer mijn afval, eten thuis nagenoeg geen vlees (ik helemaal niet!), vang mijn regenwater op, gebruik ecologische vaatwastabletten (sure!) en doe lang met mijn spullekes.

Maar voor wie die denkt, dat ik de posterjongen van duurzaam ben, heb ik ontluisterend nieuws. Ja, ook ik tank nog steeds benzine, ook ik koop appels uit Chili en ook ik heb een jetser van een TV... Maar mijn grootste 'zonde' is toch wel het douchen. Ik douche dagelijks en veels te lang. Maar wat een genot! Heerlijk vind ik het! De beste ideeën ontstaan tijdens het douchen. Mijn dag is niet begonnen zonder die heerlijke warme stralen. De beste uitvinding sinds op-zonnestroom-gesneden-brood, als je het mij vraagt! Dat mannen anders douchen dan vrouwen, kun je HIER in dit grappige en soms herkenbare filmpje zien...

Maar het vreet energie en water. Ik weet het... En daarnaast is het helemaal niet goed voor je huid! Maar er ontstaat een trend om NIET elke dag te douchen. The Great Unwashed! Jenefer Palmer heet ze en stapt hoogstens 3 keer per week onder de douche. Deodorant gebruikt ze helemaal niet! Wat zeep op een washandje voldoet voor die specifieke plekjes en als deo gebruikt ze een schijfje limoen!

Dat schijfje limoen is voor mij (nog) een stap te ver, maar minder douchen is het proberen waard. Minder hoge energie-rekening, minder verbruik van water en daarbovenop een gezondere huid! 

Maar ik beloof niks...

Hoge School Greenwashing

Afgelopen weekend viel mijn oog, toen ik klaar was met afrekenen bij de plaatselijke bouwmarkt, op een advertentie aan de muur. "You Never Drink Alone". Ach, weer een nieuw watertje... Dit keer gelukkig geen zingende inktvis. Je zou denken dat deze onzinnige, energievretende en vooral onnodige business in deze tijden geen nieuwe nazaten voortbrengt, maar niets van dat alles! Normaal gesproken loop ik hier grinnikend voorbij, maar toen zag ik dat keurmerkje... 


Deze leverancier van AardeWater (echt waar!) heeft, tegen beter weten in, besloten een paar jaar geleden Nederland te gaan veroveren. Dit filmpje over 'bottled water' was toen nog niet uit...


Stel je zit in bronwater-business en je verdient geld als water maar je weet, diep in je hart, dat dit voor Nederland een kansloos verhaal is, wat doe je dan? Dan zet je daar een gewiekst marketing mannetje of meisje op! "Even denken... Het produceren van zo'n watertje kost bakken met water en energie. Daar kunnen we niets mee. Distributie? Nee. Water is zwaar en het vervoeren ervan kost een godsvermogen aan geld en energie. Een hippe verpakking dan? In plaats van plastic, maken we hem van karton met FSC-keurmerk! (Dat dit karton wel beplakt moet worden met een plastic folie en voorzien is van een oh-zo-gemakkelijke-plastic-schenktuit-met-schroefdop, waardoor het niet meer te recyclen is, laten we voor het gemak maar even buiten beschouwing.) Daarnaast verkopen ze dit geintje ook in kekke glazen flessen, dus nee... dit is niet genoeg".
"Hmmmm, lastig", denkt onze spindoctor. 


"Wacht eens even!"
"Gratis (drink)water wordt voor steeds meer mensen op Aarde toch steeds schaarser? Als we nou eens roepen dat we 100% van onze winst gebruiken om deze mensen te helpen en in rampgebieden te voorzien van ons, door Moeder Aarde gratis ter beschikking gestelde water? Schuldgevoel-vrij je verpakte watertje drinken! Is dat wat? Drink dit water (à 2 euro de liter) EN redt daarmee tegelijkertijd levens!!" Geniaal...


Er schiet een rilling door de rug van onze spindoctor... Het gebeurt niet vaak dat alles zo perfect in elkaar past. "Wat een machtig mooi vak heb ik toch! Alleen nog even de jongens en meisjes van de (klimaat)vluchtelingen organisatie UNHCR bellen voor een 'keurmerkje', een paar beroemde koppies inschakelen, een aantal goede doelen steunen en dan kan de factuur de deur uit. Dit wordt een verkoop-hit in Nederland!" 


Mijn brein maakt kortsluiting... 
De twee hersenhelften zijn met elkaar in een strijd gewikkeld. 
Er klopt iets niet aan dit verhaal.
Gelukkig komen ze er met z'n tweeën altijd wel uit. Al duurde het dit keer iets langer dan normaal.


Here's an idea! Drink gewoon kraanwater en stort die 1,99 euro die je hiermee bespaart naar degene die het echt nodig hebben. Dat scheelt enorm in afval en een hoop onnodige verspilling van energie en grondstoffen. Daar drink IK op!

Schoorsteen terreur!

Koning Winter en de Goedheiligman staan bijna weer voor de deur, dus de verwarming gaat weer aan. Ik hou mijn hart vast. Waarom? Open-Haarden-Terreur!

Geen paniek... Aanslagen blijven veelal beperkt tot de schoorstenen, maar daar heb ik het niet alleen over. Vorig jaar kregen wij nieuwe buren. Altijd spannend, die verandering in de status quo. Ga je erop vooruit of achteruit? Zaken bleven nagenoeg onveranderd. In ons geval was dat prima, maar er broeide wel iets...

Of onze buurman enorm met energieschaarste bezig is, durf ik niet te zeggen, maar na een hele zomer beitelen, zagen, boren en breken, stond 'ie er... Een schoorsteen! "Niks aan het handje", zou je zeggen en dat klopt, totdat het kouder werd en ik mijn slaapkamer binnenstapte... Ik schrok me kapot!

Je moet weten dat ik in een ver en grijs verleden heb mogen ervaren, hoe het is om alles te verliezen door een brand. Een onwerkelijke ervaring als alleen de kleren die je aanhebt het enige is dat je bezit. Het eerste wat we kochten was geloof ik een tandenborstel. Terug naar het nu. Geen zorgen; mijn slaapkamer stond niet in de fik, maar zo ROOK het wel!

Het was die week erg druk bij de buurman aan de deur. Of het nu valwind of een te lage schoorsteen was, geen idee, maar de 'winterse-o-zo-gezellige-openhaarden-lucht' werd niet door mijn naaste buren zo ervaren. De stank was af en toe ondraaglijk.

Zo ook die ene bewuste avond. Ik was al geïrriteerd onderweg naar de deur van de buurman, toen ik halverwege bleef staan. Ik bemerkte dat de wind van een andere kant kwam... Wat zullen we nou krijgen? En toen zag ik het. Ik telde 1... 2... 3... 4... 5(!) rokende schoorstenen! Damn!

Tuurlijk! Hartstikke C0-2 neutraal enzo en als je goedkoop aan hout of 'pellets' kan komen ook nog eens kosten drukkend, maar hey! Niet ten koste van mij, he! En er was nog iets... Iets met koude luchtlagen en smog... Het door de crisis geteisterde Griekenland maakte afgelopen kerst kennis met een nieuw fenomeen: wintersmog.

Maar er is meer. Voor de open haarden van vroeger zou deze vorm van energie (en/of geld) besparen wel eens averechts kunnen werken. Vooral bij super geïsoleerde huizen zou door de enorme onderdruk, in theorie, de gehele familie als rijpe kersen uiteen kunnen spatten, hoewel de kans groter is dat het vuurtje dooft. Vuur blijft namelijk branden dankzij zuurstof en dat moet ergens vandaan komen. Terwijl het in de woonkamer aangenaam warm is, bestaat er een grote kans dat je op de tweede verdieping wordt verrast door een kudde feestende pinguïns, zo koud dat het daar is!

De moderne kachels kennen dat probleem niet. Super-efficiënte-zelfsturende-rookgaskanaal-reinigende-met-eigen-zuurstof-aanvoerende-juweeltjes zijn het! Maar de pest is, wie gaat er controleren dat, dat wat er verstookt word, ook daadwerkelijk mag/kan. We hebben namelijk al genoeg vuilverbrandingsovens in Nederland, thank you very much! Ik heb De Sint aangeschreven en hem gevraagd of zijn pieten deze controlerende taak er komende maanden bij wilden nemen, maar De Sint schreef dat de ARBO dit niet goed zal gaan keuren. Iets met gevarengeld, fijnstof, polycyclische aromatische koolwaterstoffen en dioxines, geloof ik...

Daarnaast was de roetaanslag op de pietermannen al dik genoeg.

"Roken, dat lossen we samen wel op" was een actie uit 2006, wat uiteindelijk uitmondde in het beruchte rookverbod. Dat gaat me wat ver en met mijn achternaam totaal niet geloofwaardig. "Stankoverlast?" Ik hoor mijn buurman nu al lachen...

Ze bestaan ECHT!

Aangezien wij twee teckeltjes hebben, komen we nogal eens buiten. Wij hebben het geluk dat we zo goed als aan een parkje wonen en we beschouwen deze dan ook als onze persoonlijke achtertuin en 'La-La-Land' waar iedereen welkom is. Hoewel; iedereen...

Afgelopen zomer kwamen we in het park nogal wat zwerfvuil tegen. Blikjes, flesjes, chipszakken, you name it. Nou ben ik van huis uit niet erg van het opruimerige. Ik houdt het wel bij, maar het wil wel eens uit de klauwen lopen. Dan is het even alle hens aan dek en maken we schoon schip. Om het de volgende dag het nog eens dunnetjes over te doen... Een Neverending Story.

Zo ook in 'ons' parkje. Ook daar begon het flink uit de klauwen te lopen, dus struinden we door onze persoonlijke achtertuin om deze afval-vrij te maken. Onze kliko heeft nog plek zat (zie ook: 'Plastic Schaarste')! Ook ons speeltuintje voor ons huis wil ik weleens opschonen. Je zou zeggen dat onze jeugd tegenwoordig genoeg suikers binnen krijgt, maar blijkbaar niet genoeg, want het voetbalveldje ligt bezaaid met energy-blikjes. Maar ze werken niet. De jeugd kan simpelweg de energie niet opbrengen om die blikjes, na lediging, ook nog eens in de vuilnisbak naast hen te werpen. 

Naast blikjes vind je meestal verpakkingen van het nodige snoep- en snackwerk, maar laatst waren er wat overijverige buurt-kiddo's een blok piepschuim te lijf gegaan en deze vakkundig naar god geholpen (waar halen ze de energie vandaan?). Het ding lag in miljoenen... nou, niet overdrijven... duizende st... nou, meer een kleine honderdtal stukjes verspreid.  Ik snap de verleiding, maar toch! Damn! 

Kinderen kijken me dan altijd een beetje eigenaardig en stilzwijgend aan, als ik stoïcijns de rotzooi een beetje opruim. Je hoort die harde schijfjes draaien... maar wat ze denken? Geen idee. Je hoopt natuurlijk dat ze meteen het licht zien en uit alle hoeken en gaten aan komen stormen met hun vegers en blikken, roze duiven ons muzikaal ondersteunend, maar helaas. Ons park is niet van Disney...

Tot vandaag! 

Ik kende haar, maar niet van naam. Een buurtbewoonster. Een frisse, goedlachse dame van middelbare leeftijd. Ook in bezit van een hond. En ook zij was aan het puinruimen geslagen. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor. "Ik doe dit niet altijd, hoor", zei ze. Ze had al een flinke zak vol en vertelde dat ze laatst op het strand van Dishoek zich had verbaasd over de enorme hoeveelheid plastic die daar uit zee was aangespoeld. Zij en haar vriendin waren twee uur(!) bezig geweest om het een beetje toonbaar te krijgen. 

Ik heb van horen zeggen dat ze bestonden, maar nu heb ik bewijs! 

Ik leef in la-la-land en leef nog lang en gelukkig.

Thinking global, acting local

In de BBC serie ‘The League Of Gentleman’ was de lokale winkel van het zeer dubieuse dorpje Royston Vasey nou niet echt de plek waar gastvrijheid hoog in het vaandel stond. Tenminste, als je de vraag “Are you local?” met ‘nee’ moest beantwoorden...

“The local shop is for local people”, was het vaste antwoord van de eigenaar. Als non-local was je je leven na die zin niet meer zeker. Maar 'lokaal', en dan vooral voedsel, heeft een flink aantal voordelen. Een stad of dorp is veel veerkrachtiger voor schokken van buitenaf, het versterkt het gevoel van binding met je leefomgeving, de oorsprong van een produkt is weer terug te herleiden en het verkleind het verbruik van fossiele grondstoffen. Everything Zen? Nou...


In een artikel van Trouw op 8 oktober wordt uit de doeken gedaan dat dat verbruik van fossiele grondstoffen door het telen van lokaal nauwelijks daalt. WHAT?! Dat was een behoorlijke streep door mijn rekening, want ik ben een enorm voorstander van lokaal voedsel en heb de mogelijkheden voor Breda voorzichtig verkend. Maar waar ik ook al snel op vastliep, was de distributie. Het heeft natuurlijk weinig zin als alle Bredanaars hun biologisch-antroposofisch-met-liefde-overgoten-bloemkooltje elke keer met de auto bij bio-boer Bert gaan ophalen. De voedselkilometers voor dit bloemkooltje rijzen de pan uit! Dan doen die sperziebonen uit Kenia het beter. Als het om duurzaamheid gaat in het algemeen en voedsel in het bijzonder, dan speelt het menselijk gedrag een prominente rol. De cultuurverandering en een beter distributiesysteem die hiervoor nodig is, maakt deze materie uiterst complex. Maar niet onmogelijk!


Rondom Breda worden de eerste voorzichtige stappen gezet om de lokale voedselproductie naar een hoger plan te tillen. Landelijk maakt de biologische landbouw grotere sprongen. Mede dankzij bedrijven die het cyclische verwerken van organisch afval tot een kunst verheffen. Deze wetenschap, want dat is het, brengt niet alleen gezonde grond (met of zonder natuurlijke bestrijdingsmiddelen) terug in het systeem, maar genereert hiermee ook nog eens bio-gas en/of elektriciteit en/of warmte. Dit cyclisch denken verkleind het verbruik van fossiele grondstoffen aanzienlijk. Ons fosfaat beheer daarentegen kan nog wel wat aandacht gebruiken. Maar door samenwerking met dit soort cyclische composteer/energie installaties kan de lokale voedselproductie een enorme sprong vooruit maken en is een veel beter voorstel dan het verbranden van snoeihout in een biomassa-centrale in Teteringen. 


Verbranden is zoooooo 2009!

Doodlopend kredietje...

HUH?! Wat nou weer? De Aarde op? Yep! De dag dat de aarde op was in 2010 is… alweer een tijdje  voorbij: 21 augustus. Als je bekijkt wat de planeet ons jaarlijks levert aan energie en grondstoffen en hoeveel we ervan gebruiken dat zien we dat de kloof tussen vraag en aanbod steeds groter wordt.


Zo lang de mens op deze planeet rondloopt was er steeds voldoende vis, hout, water, frisse lucht, landbouwgrond en alle andere hulpbronnen die nodig zijn om te leven. Door een combinatie van een snelle bevolkingsgroei (factor x 2,4 de laatste 50 jaar) en nog snellere consumptie per persoon (factor x 3 de laatste 50 jaar) zijn we steeds meer gaan gebruiken (bron: lowimpactman).  


Ofwel; we leven op krediet. Koop nu, betaal later. Ring a bell? Maar de laatste keer dat ik checkte was Moeder Aarde geen financiële organisatie. Hoewel... Als er één organisatie 'too big to fall' is, dan is dat onze planeet wel. Dus moet ze, net als onze banken, gered worden. Of we hier dan ook eigenaar van worden? Dat waren we al...


Maar hoe? De bevolkingsgroei een halt toeroepen? Minder consumeren of Moeder Natuur haar werk laten doen? Wat dat laatste betreft hebben Moeder Aarde en 'too big to fall-bedrijven' overeenkomsten. Beide trekken zich niet veel van ons aan. Eigen belang gaat voor alles. Deze planeet heeft gekkere dingen meegemaakt. She will be fine. Wij niet...


Dus om dit een beetje in goede banen te leiden, zal zowel de bevolkingsgroei alsmede het consumeren naar volhoudbare proporties moeten worden teruggebracht. Zodra het landen economisch beter gaat EN vrouwen zich kunnen/mogen ontwikkelen, blijkt het aantal kinderen per gezin in die landen af te nemen. Dus als het goed is, zou de bevolkingsgroei in landen als China, India en Brazilië in de toekomst moeten teruglopen. Maar kopen ze dan op krediet of zullen ze (ook de Aarde) sparen? 


Eerst maar eens het goede voorbeeld geven...

Hermann Scheer...

...is niet meer. De nestor van het Duitse EEG, Godfather van de zonnestroom revolutie, is overleden. 

Hermann Scheer, sinds 1980 lid van het Duitse parlement (Bundestag), president van Eurosolar, initiator van de International Renewable Energy Agency (IRENA), voorzitter van de World Council on Renewable Energy (WCRE) en de architect van zowel het 100.000 Solar Dächer programma, als het succesvolle "feed-in" systeem voor hernieuwbare elektriciteit, het Duitse Erneuerbare Energien Gesetz (EEG), overleed plotseling op 66-jarige leeftijd in een hospitaal in Berlijn, in de middag van donderdag 14 oktober 2010 (bron).

Twee maal heb ik hem mogen ontmoeten. Klein van stuk, maar met grote daden en een zo mogelijk nog groter charisma. Ik mocht hem in Amsterdam, bij het 30 jarige bestaan van WISE, 'mee-interviewen' naast Peter Segaar. Peter stelde de vragen en ik nam het op. Later die avond rookten wij samen buiten een sigaretje... Maanden later deden we dat nog eens dunnetjes over tijdens de Solar Future in Rotterdam. Zijn lezingen (hier te zien!) waren zeer indrukwekkend, maar laten we zijn boeken Energy Autonomy en The Solar Economy niet vergeten. Zeer, maar dan ook zeer de moeite waard!

Dank je wel, Hermann. Voor je lezingen, boeken, passie en strijdlust. Voor alles!

You Will Be Missed.

Plastic Schaarste

Sinds een klein jaar, kan het in Breda. Plastic scheiden. Dus als brave milieuridders zijn wij aan het scheiden. Niet van elkaar, maar van ander afval. In het begin was het even wennen, maar nu denken we er niet eens meer bij na. Plastic zak aan een haakje en scheiden maar!

Nou kan ik hier een hele discussie houden over de effectiviteit van al dit scheiden, maar daar is een column te kort voor. Maar wat me direct opviel, was de hoeveelheid plastic die er door ons huishouden in één week werd verzameld. Ongekend! Aangezien we bij ons thuis ook trachten om composteerbaar afval apart te houden, bleef onze kliko nagenoeg leeg. Boze briefen van de landelijke vuilverbrandingsovens, but hey! Sue me!

Wat we ook doen om onze plastic verbruik te verlagen, is om in winkels zoveel mogelijk plastic tasjes weigeren. Want als je even niet oplet kom je thuis met een tasje of 40. Ieder met zijn of haar logo erop. Ik heb ooit eens voorgesteld bij de vraag “Wilt u daar een tasje bij?”, dat ik dat wel wilde, maar alleen als ik 15 euro korting kreeg. Een kleine stilte met fronsoogjes volgde. Ik vond 15 euro om als wandelende reclamezuil te fungeren, eigenlijk een koopje. Een ongemakkelijke glimlach was het antwoord. No deal! 

Bij onze buurtsuper zou ik eigenlijk het dubbele moeten vragen, want op hun zakken staat ‘Gebruik mij opnieuw’. Goed bezig! Maar door al dit weigeren en hergebruik steekt er thuis een nieuw fenomeen de kop op. Peak Plastictasjes! Een heus plastic tasjes tekort. Dus om thuis ons plastic te kunnen blijven scheiden, hebben we meer plastic nodig?! Hier klopt iets niet... Tips zijn welkom!