donderdag 28 oktober 2010

Schoorsteen terreur!




Koning Winter en de Goedheiligman staan bijna weer voor de deur, dus de verwarming gaat weer aan. Ik hou mijn hart vast. Waarom? Open-Haarden-Terreur!

Geen paniek... Aanslagen blijven veelal beperkt tot de schoorstenen, maar daar heb ik het niet alleen over. Vorig jaar kregen wij nieuwe buren. Altijd spannend, die verandering in de status quo. Ga je erop vooruit of achteruit? Zaken bleven nagenoeg onveranderd. In ons geval was dat prima, maar er broeide wel iets...

Of onze buurman enorm met energieschaarste bezig is, durf ik niet te zeggen, maar na een hele zomer beitelen, zagen, boren en breken, stond 'ie er... Een schoorsteen! "Niks aan het handje", zou je zeggen en dat klopt, totdat het kouder werd en ik mijn slaapkamer binnenstapte... Ik schrok me kapot!

Je moet weten dat ik in een ver en grijs verleden heb mogen ervaren, hoe het is om alles te verliezen door een brand. Een onwerkelijke ervaring als alleen de kleren die je aanhebt het enige is dat je bezit. Het eerste wat we kochten was geloof ik een tandenborstel. Terug naar het nu. Geen zorgen; mijn slaapkamer stond niet in de fik, maar zo ROOK het wel!

Het was die week erg druk bij de buurman aan de deur. Of het nu valwind of een te lage schoorsteen was, geen idee, maar de 'winterse-o-zo-gezellige-openhaarden-lucht' werd niet door mijn naaste buren zo ervaren. De stank was af en toe ondraaglijk.

Zo ook die ene bewuste avond. Ik was al geïrriteerd onderweg naar de deur van de buurman, toen ik halverwege bleef staan. Ik bemerkte dat de wind van een andere kant kwam... Wat zullen we nou krijgen? En toen zag ik het. Ik telde 1... 2... 3... 4... 5(!) rokende schoorstenen! Damn!

Tuurlijk! Hartstikke C0-2 neutraal enzo en als je goedkoop aan hout of 'pellets' kan komen ook nog eens kosten drukkend, maar hey! Niet ten koste van mij, he! En er was nog iets... Iets met koude luchtlagen en smog... Het door de crisis geteisterde Griekenland maakte afgelopen kerst kennis met een nieuw fenomeen: wintersmog.

Maar er is meer. Voor de open haarden van vroeger zou deze vorm van energie (en/of geld) besparen wel eens averechts kunnen werken. Vooral bij super geïsoleerde huizen zou door de enorme onderdruk, in theorie, de gehele familie als rijpe kersen uiteen kunnen spatten, hoewel de kans groter is dat het vuurtje dooft. Vuur blijft namelijk branden dankzij zuurstof en dat moet ergens vandaan komen. Terwijl het in de woonkamer aangenaam warm is, bestaat er een grote kans dat je op de tweede verdieping wordt verrast door een kudde feestende pinguïns, zo koud dat het daar is!

De moderne kachels kennen dat probleem niet. Super-efficiënte-zelfsturende-rookgaskanaal-reinigende-met-eigen-zuurstof-aanvoerende-juweeltjes zijn het! Maar de pest is, wie gaat er controleren dat, dat wat er verstookt word, ook daadwerkelijk mag/kan. We hebben namelijk al genoeg vuilverbrandingsovens in Nederland, thank you very much! Ik heb De Sint aangeschreven en hem gevraagd of zijn pieten deze controlerende taak er komende maanden bij wilden nemen, maar De Sint schreef dat de ARBO dit niet goed zal gaan keuren. Iets met gevarengeld, fijnstof, polycyclische aromatische koolwaterstoffen en dioxines, geloof ik...

Daarnaast was de roetaanslag op de pietermannen al dik genoeg.

"Roken, dat lossen we samen wel op" was een actie uit 2006, wat uiteindelijk uitmondde in het beruchte rookverbod. Dat gaat me wat ver en met mijn achternaam totaal niet geloofwaardig. "Stankoverlast?" Ik hoor mijn buurman nu al lachen...

maandag 25 oktober 2010

Ze bestaan ECHT!


Aangezien wij twee teckeltjes hebben, komen we nogal eens buiten. Wij hebben het geluk dat we zo goed als aan een parkje wonen en we beschouwen deze dan ook als onze persoonlijke achtertuin en 'La-La-Land' waar iedereen welkom is. Hoewel; iedereen...

Afgelopen zomer kwamen we in het park nogal wat zwerfvuil tegen. Blikjes, flesjes, chipszakken, you name it. Nou ben ik van huis uit niet erg van het opruimerige. Ik houdt het wel bij, maar het wil wel eens uit de klauwen lopen. Dan is het even alle hens aan dek en maken we schoon schip. Om het de volgende dag het nog eens dunnetjes over te doen... Een Neverending Story.

Zo ook in 'ons' parkje. Ook daar begon het flink uit de klauwen te lopen, dus struinden we door onze persoonlijke achtertuin om deze afval-vrij te maken. Onze kliko heeft nog plek zat (zie ook: 'Plastic Schaarste')! Ook ons speeltuintje voor ons huis wil ik weleens opschonen. Je zou zeggen dat onze jeugd tegenwoordig genoeg suikers binnen krijgt, maar blijkbaar niet genoeg, want het voetbalveldje ligt bezaaid met energy-blikjes. Maar ze werken niet. De jeugd kan simpelweg de energie niet opbrengen om die blikjes, na lediging, ook nog eens in de vuilnisbak naast hen te werpen. 

Naast blikjes vind je meestal verpakkingen van het nodige snoep- en snackwerk, maar laatst waren er wat overijverige buurt-kiddo's een blok piepschuim te lijf gegaan en deze vakkundig naar god geholpen (waar halen ze de energie vandaan?). Het ding lag in miljoenen... nou, niet overdrijven... duizende st... nou, meer een kleine honderdtal stukjes verspreid.  Ik snap de verleiding, maar toch! Damn! 

Kinderen kijken me dan altijd een beetje eigenaardig en stilzwijgend aan, als ik stoïcijns de rotzooi een beetje opruim. Je hoort die harde schijfjes draaien... maar wat ze denken? Geen idee. Je hoopt natuurlijk dat ze meteen het licht zien en uit alle hoeken en gaten aan komen stormen met hun vegers en blikken, roze duiven ons muzikaal ondersteunend, maar helaas. Ons park is niet van Disney...

Tot vandaag! 
Ik kende haar, maar niet van naam. Een buurtbewoonster. Een frisse, goedlachse dame van middelbare leeftijd. Ook in bezit van een hond. En ook zij was aan het puinruimen geslagen. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor. "Ik doe dit niet altijd, hoor", zei ze. Ze had al een flinke zak vol en vertelde dat ze laatst op het strand van Dishoek zich had verbaasd over de enorme hoeveelheid plastic die daar uit zee was aangespoeld. Zij en haar vriendin waren twee uur(!) bezig geweest om het een beetje toonbaar te krijgen. 

Ik heb van horen zeggen dat ze bestonden, maar nu heb ik bewijs! 
Ik leef in la-la-land en leef nog lang en gelukkig.

donderdag 21 oktober 2010

Thinking global, acting local


In de BBC serie ‘The League Of Gentleman’ was de lokale winkel van het zeer dubieuse dorpje Royston Vasey nou niet echt de plek waar gastvrijheid hoog in het vaandel stond. Tenminste, als je de vraag “Are you local?” met ‘nee’ moest beantwoorden...


“The local shop is for local people”, was het vaste antwoord van de eigenaar. Als non-local was je je leven na die zin niet meer zeker. Maar 'lokaal', en dan vooral voedsel, heeft een flink aantal voordelen. Een stad of dorp is veel veerkrachtiger voor schokken van buitenaf, het versterkt het gevoel van binding met je leefomgeving, de oorsprong van een produkt is weer terug te herleiden en het verkleind het verbruik van fossiele grondstoffen. Everything Zen? Nou...


In een artikel van Trouw op 8 oktober wordt uit de doeken gedaan dat dat verbruik van fossiele grondstoffen door het telen van lokaal nauwelijks daalt. WHAT?! Dat was een behoorlijke streep door mijn rekening, want ik ben een enorm voorstander van lokaal voedsel en heb de mogelijkheden voor Breda voorzichtig verkend. Maar waar ik ook al snel op vastliep, was de distributie. Het heeft natuurlijk weinig zin als alle Bredanaars hun biologisch-antroposofisch-met-liefde-overgoten-bloemkooltje elke keer met de auto bij bio-boer Bert gaan ophalen. De voedselkilometers voor dit bloemkooltje rijzen de pan uit! Dan doen die sperziebonen uit Kenia het beter. Als het om duurzaamheid gaat in het algemeen en voedsel in het bijzonder, dan speelt het menselijk gedrag een prominente rol. De cultuurverandering en een beter distributiesysteem die hiervoor nodig is, maakt deze materie uiterst complex. Maar niet onmogelijk!


Rondom Breda worden de eerste voorzichtige stappen gezet om de lokale voedselproductie naar een hoger plan te tillen. Landelijk maakt de biologische landbouw grotere sprongen. Mede dankzij bedrijven die het cyclische verwerken van organisch afval tot een kunst verheffen. Deze wetenschap, want dat is het, brengt niet alleen gezonde grond (met of zonder natuurlijke bestrijdingsmiddelen) terug in het systeem, maar genereert hiermee ook nog eens bio-gas en/of elektriciteit en/of warmte. Dit cyclisch denken verkleind het verbruik van fossiele grondstoffen aanzienlijk. Ons fosfaat beheer daarentegen kan nog wel wat aandacht gebruiken. Maar door samenwerking met dit soort cyclische composteer/energie installaties kan de lokale voedselproductie een enorme sprong vooruit maken en is een veel beter voorstel dan het verbranden van snoeihout in een biomassa-centrale in Teteringen


Verbranden is zoooooo 2009!

maandag 18 oktober 2010

Doodlopend kredietje...





HUH?! Wat nou weer? De Aarde op? Yep! De dag dat de aarde op was in 2010 is… alweer een tijdje  voorbij: 21 augustus. Als je bekijkt wat de planeet ons jaarlijks levert aan energie en grondstoffen en hoeveel we ervan gebruiken dat zien we dat de kloof tussen vraag en aanbod steeds groter wordt.


Zo lang de mens op deze planeet rondloopt was er steeds voldoende vis, hout, water, frisse lucht, landbouwgrond en alle andere hulpbronnen die nodig zijn om te leven. Door een combinatie van een snelle bevolkingsgroei (factor x 2,4 de laatste 50 jaar) en nog snellere consumptie per persoon (factor x 3 de laatste 50 jaar) zijn we steeds meer gaan gebruiken (bron: lowimpactman).  


Ofwel; we leven op krediet. Koop nu, betaal later. Ring a bell? Maar de laatste keer dat ik checkte was Moeder Aarde geen financiële organisatie. Hoewel... Als er één organisatie 'too big to fall' is, dan is dat onze planeet wel. Dus moet ze, net als onze banken, gered worden. Of we hier dan ook eigenaar van worden? Dat waren we al...


Maar hoe? De bevolkingsgroei een halt toeroepen? Minder consumeren of Moeder Natuur haar werk laten doen? Wat dat laatste betreft hebben Moeder Aarde en 'too big to fall-bedrijven' overeenkomsten. Beide trekken zich niet veel van ons aan. Eigen belang gaat voor alles. Deze planeet heeft gekkere dingen meegemaakt. She will be fine. Wij niet...


Dus om dit een beetje in goede banen te leiden, zal zowel de bevolkingsgroei alsmede het consumeren naar volhoudbare proporties moeten worden teruggebracht. Zodra het landen economisch beter gaat EN vrouwen zich kunnen/mogen ontwikkelen, blijkt het aantal kinderen per gezin in die landen af te nemen. Dus als het goed is, zou de bevolkingsgroei in landen als China, India en Brazilië in de toekomst moeten teruglopen. Maar kopen ze dan op krediet of zullen ze (ook de Aarde) sparen? 


Eerst maar eens het goede voorbeeld geven...

Hermann Scheer...

...is niet meer. De nestor van het Duitse EEG, Godfather van de zonnestroom revolutie, is overleden. 

Hermann Scheer, sinds 1980 lid van het Duitse parlement (Bundestag), president van Eurosolar, initiator van de International Renewable Energy Agency (IRENA), voorzitter van de World Council on Renewable Energy (WCRE) en de architect van zowel het 100.000 Solar Dächer programma, als het succesvolle "feed-in" systeem voor hernieuwbare elektriciteit, het Duitse Erneuerbare Energien Gesetz (EEG), overleed plotseling op 66-jarige leeftijd in een hospitaal in Berlijn, in de middag van donderdag 14 oktober 2010 (bron).


Twee maal heb ik hem mogen ontmoeten. Klein van stuk, maar met grote daden en een zo mogelijk nog groter charisma. Ik mocht hem in Amsterdam, bij het 30 jarige bestaan van WISE, 'mee-interviewen' naast Peter Segaar. Peter stelde de vragen en ik nam het op. Later die avond rookten wij samen buiten een sigaretje... Maanden later deden we dat nog eens dunnetjes over tijdens de Solar Future in Rotterdam. Zijn lezingen (hier te zien!) waren zeer indrukwekkend, maar laten we zijn boeken Energy Autonomy en The Solar Economy niet vergeten. Zeer, maar dan ook zeer de moeite waard!

Dank je wel, Hermann. Voor je lezingen, boeken, passie en strijdlust. Voor alles!

You Will Be Missed.

zondag 17 oktober 2010

Plastic Schaarste

Sinds een klein jaar, kan het in Breda. Plastic scheiden. Dus als brave milieuridders zijn wij aan het scheiden. Niet van elkaar, maar van ander afval. In het begin was het even wennen, maar nu denken we er niet eens meer bij na. Plastic zak aan een haakje en scheiden maar!


Nou kan ik hier een hele discussie houden over de effectiviteit van al dit scheiden, maar daar is een column te kort voor. Maar wat me direct opviel, was de hoeveelheid plastic die er door ons huishouden in één week werd verzameld. Ongekend! Aangezien we bij ons thuis ook trachten om composteerbaar afval apart te houden, bleef onze kliko nagenoeg leeg. Boze briefen van de landelijke vuilverbrandingsovens, but hey! Sue me!

Wat we ook doen om onze plastic verbruik te verlagen, is om in winkels zoveel mogelijk plastic tasjes weigeren. Want als je even niet oplet kom je thuis met een tasje of 40. Ieder met zijn of haar logo erop. Ik heb ooit eens voorgesteld bij de vraag “Wilt u daar een tasje bij?”, dat ik dat wel wilde, maar alleen als ik 15 euro korting kreeg. Een kleine stilte met fronsoogjes volgde. Ik vond 15 euro om als wandelende reclamezuil te fungeren, eigenlijk een koopje. Een ongemakkelijke glimlach was het antwoord. No deal! 

Bij onze buurtsuper zou ik eigenlijk het dubbele moeten vragen, want op hun zakken staat ‘Gebruik mij opnieuw’. Goed bezig! Maar door al dit weigeren en hergebruik steekt er thuis een nieuw fenomeen de kop op. Peak Plastictasjes! Een heus plastic tasjes tekort. Dus om thuis ons plastic te kunnen blijven scheiden, hebben we meer plastic nodig?! Hier klopt iets niet... Tips zijn welkom!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...