"I speak for the trees!"

Graaien, bonussen, zelfverrijking, pakken wat je pakken kan, na mij de zondvloed, kortom; Hebzucht! Het onderwerp is al heel vaak voorbij gekomen en iedereen wijst met de beschuldigende vinger naar elkaar. Is dat zo en zit het inderdaad in ons allen? Als je wijst, dan wijzen er altijd nog 3 vingers naar jezelf, nietwaar... Zijn wij dan allen greedy little bastards? De laatste kaartjes voor Tiësto, bio-crackers bij de supermarkt en bramen. In eerste opzicht hebben deze zaken ogenschijnlijk weinig met elkaar en hebzucht te maken...

Als het aanbod klein is en de vraag groot, stijgt de waarde van dat goedje. Zo ook het laatste kaartje om het optreden van Tiesto bij te kunnen wonen. Deze waren gratis verloot, maar een hebbert zette 'm op Marktplaats. "Bieden maar mensen!" en ging uiteindelijk voor €150,- van de hand. Iemand wilde (of kon) er dit bedrag voor neertellen.

"Zijn ze er weer?"
"Nee, nog steeds niets."
We grijpen weer mis. De bio-crackers van de supermarkt. Echt onwijs lekker! Maar het schap staat al weken leeg. De vraag overtreft ook hier het aanbod. Maar de prijs stijgt niet naar recordhoogten. Ze zijn er gewoon even niet. Tot onlangs! "Ja, ze zijn er weer!", hoor ik mijn vrouw roepen. "Ik neem er gelijk meer mee!'. Hee, wat gebeurt hier? Wat is dit voor hamsterwoede? We overleggen even en besluiten het bij twee pakjes te laten. Hebben die andere bio-cracker-liefhebbers ook nog wat...

Wat betreft de bramen; hier overtrof het aanbod de vraag. Bij ons in een naburig parkje groeien ze uitbundig. Zo ook die keer. "Oh kijk! Bramen! En wat veel!" Het waren er inderdaad erg veel. Het plukken was begonnen. "Hier hangen er veel, mama!", riep mijn zoon. En met gevaar voor eigen leven baande hij zich een weg door de doornige bramenstruiken. Mijn vrouw liet zich niet kennen en ook zij nam de schrammen voor lief. Na een uurtje of wat bekeken ze trots en hevig bloedend het resultaat. De buit was groot. Erg groot. Te groot, eigenlijk... Hier kon je voor 50 jaar jam van maken!

Drie vormen van hebzucht. Wat ik me afvraag; zit dit in ons DNA gebakken? Zijn wij van nature allemaal hebberig? Het hamsteren voor tijden van schaarste? Is dit een uit de klauwen gelopen overleving-dingetje? Een jaar of vijf geleden kon het ook niet op. Pakken wat je pakken kon! De bomen groeiden tot in de hemel. Ze mogen dan tot in de hemel groeien, maar hebben nog steeds de aarde nodig.

Dat besef begint steeds meer door te dringen. Niet door een of ander bovennatuurlijk inzicht, maar omdat we simpelweg tegen de grenzen van deze planeet aan lopen. De wal keert het schip. 'The Lorax' vertelde ons dit verhaal al in mijn eerste levensjaar (1971). Dr. Seuss (Theodor Seuss Geisel) publiceerde een kinderboek genaamd 'The Lorax'. Een oranje wezentje dat 'speaks for the trees' en moedig weerstand biedt tegen de hebberige Once-ler. Het aardige is dat het gezicht van Once-ler nooit werd getoond aangezien hij staat voor alle mensen. In 1972 verscheen er van dit boek een animatie en is naar mijn mening nog steeds van toepassing.

"Unless someone like you cares a whole awful lot, nothing is going to get better. It's not."

Hieronder het 25 minuten durende verfilmde boek 'The Lorax' uit 1972

Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de remake. Vanaf 6 april pas te zien in de Nederlandse bioscopen. Check de trailers op de site (inclusief 'going-green-tips')!