Deuk in een pak boter

In mijn jongere jaren, toen ik nog Reetje Meur heette, ontmoette ik mijn eerste echte grote liefde. Met de nadruk op 'echte'! Natuurlijk waren de liefdes daarvoor ook echt. Want laten we eerlijk zijn; je kunt ook verschrikkelijk verliefd zijn op je 14e!
Maar nu was ik ouder en werd het allemaal serieuzer en intenser. 19 jaar en op kamers... Need I say more? Al die 1487 exen van me vragen zich nu af of deze blog over hen gaat... 1486 ervan moet ik teleurstellen. Mijn vrouw piest nu in haar broek van het lachen. U, de lezer van deze blog, moest eens weten... 

"Waar gaat dit verhaal heen"?, vraagt u zich misschien af. Geduld... Hoe hard je hart destijds ook gebroken was, tijd heelt alle wonden en herinneringen over vroegere relaties worden in perspectief gezet. Maar exen laten soms rare sporen na. Zo ook met deze ex. Ik moet elke keer aan haar denken als ik een gedeukt pakje boter zie liggen in de Supermarkt. Deze ex had achteraf gezien een zeer vooruitziende duurzame blik!

Aangezien ik destijds op kamers zat, haalden we soms samen boodschappen. "Dat deed ik ook!", hoor ik u denken. Jahaa, maar zij koos bij de bakboter ALTIJD voor de meest gedeukte! Want die werden nooit meegenomen en dus weggegooid en dat vond ze zielig voor de bakboter. Ik, op mijn beurt, vond dat vertederend. Toen, omdat ik over mijn oren verliefd was en nu nog steeds! En sindsdien doe ik dat ook. Ik heb een zwak voor kneusjes in de supermarkt...

Over dit onderwerp wilde ik al een tijd schrijven. En zoals zo vaak tikte ook nu weer het toeval op mijn schouder. Ik bleek niet de enige te zijn. Op de site van Nudge zag ik dit artikel van Henrieke voorbij komen. Zij kiest ook voor de kneusjes in de supermarkt. Wie inderdaad de werkelijk briljante documentaire 'Taste The Waste' heeft gezien, weet hoe verschrikkelijk veel eten er wordt weggegooid. Vaak al op het land zelf! Nog niet gezien? Nu stoppen met lezen en kijken (53 min.)! Spreek ik je zo weer...




Zo! En? Dat geeft te denken, hè...

Jean 'Skip' Ziegler (U.N. special rapporteur on the right to food), waarschuwde in 2007 de meer dan 500 gedelegeerde dat, terwijl 854 miljioen mensen zonder eten zaten in 2006, er genoeg eten werd geproduceerd voor 12 miljard (!) mensen. "This is why a child that dies from famine is murder," sprak Ziegler.
Deze zelfde Ziegler is ook te zien in de zonder-poespas-docu 'We Feed The World'. Hier in zijn geheel hieronder te zien.

Nu wij thuis het tweede jaar ingaan als moestuinders, neemt mijn ontzag voor alles wat groeit en bloeit met de dag toe. Daarnaast leer ik dat mijn groente er niet zo uitziet als in de supermarkt. Er zitten nogal wat 'kneusjes' tussen om in supermarkt-manager-termen te spreken. Toch kunnen deze kneusjes rekenen op mijn sympathie. Bij het afrekenen altijd de goedbedoelde opmerking van de kassa-meisjes: "Dit pak/verpakking is beschadigd, hoor!" "Ja, dat weet ik. Dank je wel.", glimlach ik dan beleefd terug met de mystieke aura om me heen, waar elke verlichte boeddhist jaloers op zou zijn, ware het niet dat mijn ego me zou verraden. Och och, wat is die Ray toch bewust bezig en wat wil hij graag dat iedereen dat weet... Het zij zo!

Waar het om gaat is dat ons gedrag als consument, door het vele aanbod, heeft geleid tot een paradoxale consument. Aan de ene kan kritisch ("Het moet er wel een bietje kek uitzien" en "Hebben jullie het niet meer, dan koop ik het elders wel"), maar aan de ander zijde flikkert hij/zij datzelfde 'kekke spul' met het grootste gemak in de kliko als het over de datum is! Waarom? Omdat de kritische consument veel te veel heeft ingekocht. Een falend inkoopbeleid, noemen we dat. Niks kritisch! Maar de consument leert hiervan. Controleert de houdbaarheid-datum en koopt de meest verse en dus de langst houdbare producten. Met als gevolg dat supermarkten hun nog-steeds-kekke-spul eerder gaan weggooien!

Ik weet het; het is een lastige... Gedoe... "Ik heb duizend andere dingen aan mijn hoofd." Het is ook niet meer dan een gedachtekronkel. Een overpeinzing. Net als de zielige pakjes boter van mijn ex. Als je emotioneel wordt van een geknakte komkommer, een gescheurd etiket of een verfrommeld zakje brood, zijn we op de goede weg. Want als je ergens het grootste respect voor moet hebben, is het wel eten! "Geen ontzag hebben voor eten, dat eerst moet groeien en dus leeft, is geen ontzag hebben voor jouw leven en het leven zelf!", sprak Reetje met boter op z'n hoofd...


De boeddhist is ondertussen grinnikend weggelopen...          

Patser...