maandag 25 oktober 2010

Ze bestaan ECHT!


Aangezien wij twee teckeltjes hebben, komen we nogal eens buiten. Wij hebben het geluk dat we zo goed als aan een parkje wonen en we beschouwen deze dan ook als onze persoonlijke achtertuin en 'La-La-Land' waar iedereen welkom is. Hoewel; iedereen...

Afgelopen zomer kwamen we in het park nogal wat zwerfvuil tegen. Blikjes, flesjes, chipszakken, you name it. Nou ben ik van huis uit niet erg van het opruimerige. Ik houdt het wel bij, maar het wil wel eens uit de klauwen lopen. Dan is het even alle hens aan dek en maken we schoon schip. Om het de volgende dag het nog eens dunnetjes over te doen... Een Neverending Story.

Zo ook in 'ons' parkje. Ook daar begon het flink uit de klauwen te lopen, dus struinden we door onze persoonlijke achtertuin om deze afval-vrij te maken. Onze kliko heeft nog plek zat (zie ook: 'Plastic Schaarste')! Ook ons speeltuintje voor ons huis wil ik weleens opschonen. Je zou zeggen dat onze jeugd tegenwoordig genoeg suikers binnen krijgt, maar blijkbaar niet genoeg, want het voetbalveldje ligt bezaaid met energy-blikjes. Maar ze werken niet. De jeugd kan simpelweg de energie niet opbrengen om die blikjes, na lediging, ook nog eens in de vuilnisbak naast hen te werpen. 

Naast blikjes vind je meestal verpakkingen van het nodige snoep- en snackwerk, maar laatst waren er wat overijverige buurt-kiddo's een blok piepschuim te lijf gegaan en deze vakkundig naar god geholpen (waar halen ze de energie vandaan?). Het ding lag in miljoenen... nou, niet overdrijven... duizende st... nou, meer een kleine honderdtal stukjes verspreid.  Ik snap de verleiding, maar toch! Damn! 

Kinderen kijken me dan altijd een beetje eigenaardig en stilzwijgend aan, als ik stoïcijns de rotzooi een beetje opruim. Je hoort die harde schijfjes draaien... maar wat ze denken? Geen idee. Je hoopt natuurlijk dat ze meteen het licht zien en uit alle hoeken en gaten aan komen stormen met hun vegers en blikken, roze duiven ons muzikaal ondersteunend, maar helaas. Ons park is niet van Disney...

Tot vandaag! 
Ik kende haar, maar niet van naam. Een buurtbewoonster. Een frisse, goedlachse dame van middelbare leeftijd. Ook in bezit van een hond. En ook zij was aan het puinruimen geslagen. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor. "Ik doe dit niet altijd, hoor", zei ze. Ze had al een flinke zak vol en vertelde dat ze laatst op het strand van Dishoek zich had verbaasd over de enorme hoeveelheid plastic die daar uit zee was aangespoeld. Zij en haar vriendin waren twee uur(!) bezig geweest om het een beetje toonbaar te krijgen. 

Ik heb van horen zeggen dat ze bestonden, maar nu heb ik bewijs! 
Ik leef in la-la-land en leef nog lang en gelukkig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...